​هوالمحبوب
بیا از این بالا ببین! چقدر انسان تنهاست! میدانم از وقتِ هبوط تنها بود؛ اما از آن پس روزبه‌روز تنهاتر نشده؟ خیلی تنهاتر؟
.
دو گروه اند:

- عده‌ای احساس تنهایی‌شان بخاطر احساس بی‌پناهی است.
خیلی‌هاشان اینطورند، شاید بیشترشان… خب وقتی آدم احساس تنهایی کند، اگر هیچ راهی به بیرون رفتن پیدا نکند، راهی برای رهایی از چنگ این احساس، بالاخره خود را به چیزی سرگرم می‌کند.  سرگرمی زاده بی‌پناهی است. آدمِ بی‌پناه هنرش هم برای سرگرمی است؛ در خدمت فراموشی آن احساس لعنتی. اما چه هنر عمیقی…! هرچه بی‌پناه‌تر ،هنرمندتر…! چنان سرش گرم می‌شود که همه چیز را فراموش کند. اصلا یادش نمی‌آید روزی تنها بود. توی همین ایامِ قرنطینه فقط بشمار مردمی را که تمام پناهشان هنرشان بود و بس… و چه هنرهای شگرفی…! این‌ها فقط از دست انسان بی‌پناه برمی‌آید. انسانی که چیزی برای از دست دادن ندارد. درست مثل یک مادر به‌وقتِ نجات بچه اش… هنر این آدم‌ها یادآور بی‌پناهی‌شان است. بی‌پناهیِ دامان‌گیری که ۴۰۰ سال است هر روز بیشتر می‌شود. و چه بی پناهی شگرفی… شگرف مثل برادران کارامازوف
داستایفسکی، موسیقی ونجلیس، مِمِنتوی نولان… خوب ببین. قشنگ نیستند؟

-اما این‌ها همه مردم نیستند.عده‌ای دیگر احساس تنهایی‌شان از بی‌پناهی نیست، که از غم فراق است. امید دارند روزی به آغوشِ کسی برمی‌گردند. این‌ها هم دست‌به‌دامانِ هنر می‌شوند، که هنر در سرشت همه آدم هاست. اما هنرشان عجیب بوی فراق و آرزوی وصال می‌دهد؛ بوی غزل حافظ، مناجات نامه خواجه عبدالله یا نینوای فرشچیان… این‌ها فراموش نمی‌کنند؛ برعکس، هر روز به یاد می‌آورند. فراموشی برای این‌ها ننگ است. این‌ها هم احساس تنهایی‌شان این‌قدر شدید نبود.بعد از غیبت امامشان بیشتر شد. از ۴۰۰ سال پیش خیلی بیشتر… بنی اسرائیل ۴۰ سال در بیابان بدونِ موسی رها شدند. این‌ها ۱۲۰۰ سال…! ۱۲۰۰ سال رها در بیابانِ غیبت…! اشک می‌ریزند و ناله می‌کنند تا آن آغوش برگردد.
.
ناچشیده جرعه ای از جام او/عشق بازی میکنم با نام او
.
- بعضی هم لحظه‌ای جزو اولی‌ها‌‌اند و لحظه‌ای جزو دومی ها… آن‌ها که هنوز انتخاب نکردند یا آن‌ها که هر دوطرف را می‌خواهند.چه باید بکنند؟
.
.
از این بالا نگاه کردن خیلی سخت است…!