هوالمحبوب
گفتم بروم بخوانمش تا بنویسم.
اما نه…
باید یاد بگیرم برای نوشتن از جای دیگر بخوانم.
تو را؟؟
راه میدهی؟
دلسپرده ای چون من،زیر این گل و لای،غربت زده و مفلوک،از تو چه میخواهد…
اینجا همه کس می آید و میرود.
همه چیز اینجا سکنا دارد.
و من هم…
تو خود را عیان کن!
زمان گریان است…
تو را میخواهد،مردم اینجا گره کور میبافند و زنده به گور میکنند و نبش قبر…
قبرهای کنده را پر میکنند و قبر های پُر را میکَنند.
آنها آمده اند و حمله میکنند،اینان اینجا در زیر لاک های پشته شده بر گرده هاشان، فلک زده…
اینان در رویاهای ناتمام خواب زده شده اند و آنها خرسند از این غفلت زیر لگدشان گرفته اند…
تو گویی اینها به واقع سوسو های قلبشان را نفله کرده اند.
که اگر اینگونه است ،روزگارشان سیاه است.
ولی تو که میدانی نور نبینند کورند…
باید چه کرد؟
حلقوم ما را آخِر میبرند ولی تو بدان که ما بسان همان خرما فروش، بر سرِ دار هم بی فریاد نمیمانیم.